Man op reis in Nieuw-Zeeland: puur zijn

Laat u niet misleiden door het woord ‘highway’ in Nieuw-Zeeland. Dat is geen snelweg zoals wij die kennen, maar een tweebaansweg die zich doorgaans door een uitzinnig landschap kronkelt. Van bergketen naar regenwoud en van hoogvlakte naar kuststrook. Een weg met stoplichten en scherpe bochten. Een weg die weet dat uiteindelijk niemand hier snel hoeft te rijden.

Dat geldt ook voor Highway 8, die zich over het Zuidereiland baant van het nietige Milton in het verre zuiden naar het iets mondainere Timaru, honderden kilometers noordelijker. Maar met deze highway is iets bijzonders aan de hand. Hij doorkruist een fors deel van wat wij de Zuidelijke Alpen noemen; de grillige bergketen die in dit deel van het land het groene en milde westen van het ruige oosten scheidt.

Ik sta op het hoogste punt dat Highway 8 aandoet: de top van de Lindis Pass. Een natuurlijke stopplaats, mensen maken er foto’s van elkaar, van het dunne laagje sneeuw dat hier op de hellingen ligt en van de weg die alweer verder kronkelt het dal in.

Ik sta en kijk uit over de eindeloze bergkammen, meer dan een miljard jaar oud en al die tijd onaangeroerd. Ik adem zuurstof in die hier zo fris is, zo zuiver dat ik hem zou willen vangen, inpakken en meenemen naar de stad waar ik twintigduizend kilometer verderop woon. Ineens nestelt zich een bewustzijn in mijn schoongewaaide hoofd en dat bewustzijn luidt: reizen kan je leren om te zijn. Puur ‘ergens zijn’, het met alle zintuigen ervaren van de plek waar je bent. Ik hoef niets anders dan hier te zijn.

Nu is het hele leven ‘zijn’, maar het allergrootste deel van dat leven onderga je dat ‘zijn’ gelaten, onbewust. Het is pas op plekken van uitzonderlijke schoonheid, liefst ver weggerukt van alles dat neigt naar een gewoon leven, dat zich dat bewustzijn – het bewuste zijn – tevoorschijn kan wurmen. De gedachte ontroert me, gek genoeg. Hier te staan, de witte verte in te turen, de zuivere lucht in te ademen die deze flanken ook morgen voedt, als ik weer heel ergens anders ben.

Ik kijk om me heen, bepaal mijn blik weer op wat dichterbij is. “Picture?” vraagt een Japanse, ze wil dat ik een foto van haar en haar reisgezelschap maak voordat ze weer in hun witte SUV stappen. “Smile,” verordonneer ik vriendelijk terwijl ik het groepje mensen, zwaar ingepakt tegen de kou, vastleg. Maar dat bevel is niet nodig. Het gezelschap lijkt bevangen door dezelfde uitgelatenheid als ikzelf. Een vrolijkheid die ontstaat door diep uitademen, je voeten op deze berggrond voelen staan en je hoofd vullen met zuivere lucht. Zijn: dat is wat je doet op deze parkeerplaats langs een tweebaansweg die niet snel is maar high.