Man op reis in Nieuw-Zeeland: klassen

Niet omhoog kijken, zeiden mijn ouders wel eens, dat beschermt je eigenwaarde. Er is altijd wel iets mooier, duurder, luxueuzer. Nou en? Wees blij met wat je hebt. Een normaal leven is goed genoeg.

Aan dat opvoedkundig bedoelde mantra moet ik ineens denken als ik, half liggend in mijn stoel van buitenproportioneel formaat, op de menukaart zie dat ze aan boord van dit vliegtuig een heel fijne whisky schenken. Ik weet het, alcohol tijdens het vliegen wordt niet bepaald aangeraden, maar zo vaak vlieg ik ook weer niet. De steward die meteen ter plekke is, complimenteert me met mijn keuze. “Zal ik de wijn dan weghalen?” Ja, de Maison Louis Latour Mâcon-Lugny ‘Les Genièvres’ was lekker bij de prosciutto met de Ligurische olijven, maar dat was een half uur geleden aan het begin van mijn diner.

Goed, vliegen blijft vliegen en het comfort waarmee ik op deze vlucht ben omgeven maakt de tocht naar Auckland geen seconde korter, maar wat is dit, eh, prettig. Op mijn persoonlijke touchscreen zal ik straks een film kijken voordat ik met een druk op de knop mijn stoel zal omtoveren in een bed waarop ik de laatste paar duizend mijl zal wegslapen. Mijn bijna twee meter geheel gestrekt.

Een normaal leven heeft luxe nodig

Niet omhoog kijken, godzijdank heb ik mezelf die ouderlijke wijsheid afgeleerd. Hoewel... Toen een werkgever me ooit een eersteklas treinabonnement wilde aanbieden, weigerde ik beleefd, koos voor wat extra geld per maand en bleef me vervolgens stug tussen de andere forenzen wurmen in de tweede klas. Ook op andere momenten fluisteren mijn ouders me bezorgd toe, moet dat nou? Als ik mezelf in een maatpak hijs of aan een sterrendiner begin.

Ja, dat moet. Soms, weet ik inmiddels. Een normaal leven heeft luxe nodig om normaal te kunnen zijn: het zorgt voor reliëf, opwinding, genot zelfs. Luxe maakt dat normaal erkend wordt.

Op deze monster reis – twee keer ruim tien uur vliegen met Hong Kong als bruisend scharnierpunt – is de luxe gekomen zoals die zich het best laat genieten: in stapjes. Vanaf Amsterdam zat ik in een Premium Economy stoel. Wat een verschil al met de klasse pal daarachter, doorgaans mijn thuishonk in de lucht. Veel beenruimte, probleemloos zitten/liggen, een groot ‘entertainment-center’ voor je neus en volop eten en drinken. En net toen ik hieraan gewend was… vervolgens over de Pacific in Business Class.

Dat is het met luxe, die laat zich het best genieten als bijzonderheid. Luxe die er altijd is, verliest die naam en de glans die erbij hoort. Straks zal ik heel gewoon in een huurauto zitten met mijn reisgezelschap. Achterin, de benen opgetrokken en omgeven door tassen, eten voor onderweg en flessen water. Om stil na te genieten van een vlucht die zichzelf oversteeg.

Ik druk op de knop en meteen staat er een glimlachende steward naast mijn bed. “Natuurlijk, meneer, nog een glas. Komt er meteen aan”.